حضرت ابوالفضل نخستین فرزند از چنین بانوى با معرفت و حق شناسى بود. تولد
وى، خانه امام على (ع) و دل مولا را غرق نور و سرور ساخت. حضرت على (ع) در
گوش این نوزاد بسیار خوش منظر و زیبا، اذان و اقامه گفت و او را عبّاس نام نهاد.
عبّاس هم به معناى شیر نیرومند و خشمگین، و هم به معناى عبوس و چهره گرفته است زیرا که ایشان نسبت به ظالمان، چهره‌اى خشمگین داشتند.
در روز هفتم ولادت حضرت عباس (ع) هم گوسفندى را به عنوان عقیقه ذبح و گوشت آن را در بین فقرا تقسیم کردند.
گفته میشود؛ پدر ارجمندش امام علی (ع)، گاهى قنداقه عباس خردسال را در
آغوش مى گرفت و بر بازوان او بوسه مى زد و اشک مى ریخت چرا که این دست‌ها
روزی براى کمک و یارى برادرش حسین (ع) قطع خواهد شد.
درباره این سایت